شاهزاده ایرانی تاج گمشده نقد و بررسی

با انتشار Prince of Persia: The Lost Crown، Ubisoft شاهزاده ایرانی تاج گمشده سال 2024 را آغاز می‌کند و پس از تجربه داستان تا انتها، می‌توانیم بگوییم که ناشر به‌طور چشمگیری سال را آغاز می‌کند. علاوه بر این، این نسخه همچنین یک فرنچایز کلاسیک را که در سال‌های اخیر اوج‌های کمی و بسیاری از دره‌ها داشته است، به‌طور مثبت احیا می‌کند. با ابتیک گیم همراه باشید.

پس از بیش از یک دهه، می‌توانیم با The Lost Crown به سری Prince of Persia بازگردیم. این قسمت جدید در فرنچایز یک بازنشانی کامل است و با سبکی کاملاً متفاوت از آنچه که عادت داریم، به خصوص از بازی‌های اخیر، ارائه می‌شود. درست مانند نسخه‌های اصلی که در دهه 1990 منتشر شد، یک بازی پلتفرمر 2 بعدی است. فقط این بار در سبک مترویدوانیا. بنابراین دنیای گسترده‌ای دارد که در آن چیزهای زیادی برای کشف وجود دارد.

چهره ای جدید در شاهزاده ایرانی

در شاهزاده ایرانی Prince of Persia: The Lost Crown شما در نقش Sargon بازی می کنید. این یک جنگجوی جوان است که عضو Immortals است، قوی ترین سربازان امپراتوری ایرانی خیالی است. Sargon بیشتر از آنچه تصور می شد پتانسیل دارد و پس از ربوده شدن شاهزاده، او و متحدانش در کوه مرموز Qaf قرار می گیرند. جوانترین عضو Immortals توانایی دستکاری زمان و استفاده از آن به نفع خود را به دست می آورد.

ما هرگز Sargon و اعضای Immortals را در این سری ندیده ایم، بنابراین این بازی برای بازیکنان جدیدی که می خواهند با مجموعه Prince of Persia آشنا شوند، ایده آل است و نیازی به دانش قبلی نیست. متاسفانه، این یکی از چند نقطه ضعف بازی است. داستانی که گفته می شود و شخصیت های استفاده شده پتانسیل زیادی داشتند. متأسفانه، در قسمت هایی از بازی، تمرکز زیادی بر داستان و توسعه شخصیت های جدید نیست. در نتیجه، به عنوان یک بازیکن، فرصت زیادی برای ایجاد پیوند با آنها ندارید.

در سه ساعت اول بازی، داستان زیادی با صحنه‌های سینمایی و ویژگی‌های شخصیت‌ها به وضوح برجسته شده‌اند. شخصیت اصلی Sargon نیز نشان می‌دهد که شخصیتی دارد، او مشتاق می‌شود قوی‌ترین باشد و هدف اصلی او این است که شاهزاده را سالم به خانه بازگرداند. با این حال، یک بخش بزرگ میانی وجود دارد که تاکید واضحی بر ارائه یک تجربه عالی بازی دارد تا بر گفتن داستان و قطعاً بر توسعه شخصیت هایی که می گذرند، تاکید دارد. Sargon دائماً در مورد اینکه چقدر می خواهد شاهزاده را نجات دهد صحبت می کند.

تنها پس از سه چهارم بازی است که داستان دوباره جان میگیرد و Immortals، جالب ترین شخصیت ها به غیر از شخصیت اصلی، دوباره نقش مهمی ایفا میکنند.

این ساختار باعث میشود که ایجاد پیوند مذکور دشوار شود و بنابراین پایان بازی به خودی خود نمی آید. در حالی که در هنگام کاوش در در Qaf، پیچ و تاب های غیر منتظره زیادی وجود دارد و مقدار زیادی دانش در مورد جهان وجود دارد.

گام عقب گرافیکی

سبک گرافیکی این Prince of Persia نیز شاید زشت ترین در کل فرنچایز باشد. بازی چندان زیبا نیست و کمی سبک شبیه Fortnite دارد. من به یاد دارم که در کودکی بازی 2008 را بازی می کردم و طراحی شخصیت ها و جهان را بسیار جالب می دیدم. با نگاهی به گذشته، اکنون نیز این مورد صادق است و The Lost Crown در این زمینه به وضوح نزول کرده است. همچنین در مقایسه با سه گانه Sands of Time که سبکی واقع گرایانه داشت، سبک این بازی جدید واقعاً خوب نیست.

از سوی دیگر، انیمیشن ها بسیار جالب و مهمتر از همه بسیار روان هستند. هیچ گذار بین گیم پلی و صحنه های سینمایی وجود ندارد. بنابراین بازی واقعاً احساس یکپارچه بودن دارد و نه مانند گیم پلی با صحنه های متحرک در بین آنها. این در مبارزه نیز استفاده می شود، به عنوان مثال. در طول نبرد امکان اجرای یک پارری وجود دارد و اگر این موفقیت آمیز باشد، یک انیمیشن جالب وجود خواهد داشت که در آن Sargon حمله قدرتمندی انجام می دهد. این باعث می شود که جنگ ها حتی دیدنی تر شوند.

زمان برای عمق بیشتر

به غیر از داستان گویی ضعیف و سبک گرافیکی شاهزاده ایرانی، واقعا چیز بدی در مورد prince of persia the lost crown وجود ندارد. به خصوص از نظر گیم پلی، این واقعا یک بازی سرگرم کننده باورنکردنی است. گیم پلی از تعادل کامل بین میزان مبارزه، پازل ها و بازی پلتفرمر تشکیل شده است که شنا به عنوان یک بازیکن باید برای پیشرفت در داستان انجام دهید. در واقع این اصلا یکنواخت نیست، به خصوص به دلیل توانایی های زمان جدیدی که دائما برای Sargon باز میکنید.

این توانایی های زمان به هر منطقه بازی پیچ و تاب منحصر به فردی اضافه می کنند. البته نمی خواهم بیش از حد فاش کنم و بنابراین به جزئیات این که این توانایی ها دقیقاً چه هستند نمی پردازم، اما پس از باز کردن قفل یک توانایی جدید زمان، گیم پلی کمی متفاوت می شود. این بر هر دو مبارزه و پازل ها و البته بازی پلتفرمر تأثیر می گذارد. بنابراین بازی هرگز خسته کننده نمی شود و فقط چالش برانگیزتر می شود.

در مورد معماها، برای مثال، شما باید بفهمید چگونه از قدرت های جدیداً باز شده Sargon برای حل یک مشکل استفاده کنید. همین امر در مورد مبارزه با رئیس نیز وجود دارد، علاوه بر یادگیری الگوهای حمله ای که هر رئیس دارد، شما همچنین باید به دقت فکر کنید که چگونه خود را با استفاده از قدرت ها دفاع و حمله کنید، در غیر این صورت برنده شدن غیرممکن خواهد بود، به خصوص در مراحل بعدی بازی. این قدرت های زمان است که Prince of Persia: The Lost Crown را یک تجربه منحصر به فرد، اما مهمتر از همه یک تجربه چالش برانگیز Metroidvania می‌کند. این در کنار مبارزه با رئیس، کورس‌ها و معماهایی است که به خودی خود چشمگیر هستند.

انتخاب کردن آزادانه سطح سختی بازی

خود بازی شاهزاده ایرانی بسیار دشوار است، اما خوشبختانه Ubisoft اطمینان حاصل کرده است که بازی همچنین برای بازیکنانی که هرگز با Metroidvania سروکار نداشته اند نیز عملی است. به عنوان یک بازیکن می توانید به دلخواه خود سطح دشواری را تنظیم کنید و این کار را می توان در هر زمان در حین بازی انجام داد. واقعاً چشمگیر است که Ubisoft تا چه حد این امر را به بازیکن واگذار می کند.

چهار گزینه استاندارد دشواری وجود دارد، که دومین گزینه به عنوان معمول در نظر گرفته می شود و دشواری پایین تر از آن برای افراد تازه کار در این ژانر طراحی شده است. همچنین امکان ایجاد تنظیمات دقیق به صورت دستی وجود دارد، بنابراین میله هایی وجود دارد که می توانید با آنها تعیین کنید که دشمن چقدر آسیب می زند، خودتان چقدر آسیب می رسانید و محیط مانند انفجارها چقدر آسیب می زند. همچنین یک گزینه برای قرار دادن پورتال در ابتدای مسیرهای دشوار برای پرش از موانع وجود دارد. می توانید انتخاب کنید که نمادهای روی نقشه را نمایش دهید که نشان می دهد کجا باید بروید، اما همچنین می توانید این گزینه را غیرفعال کنید و بازی تقریباً هیچ اشاره ای نخواهد کرد. بنابراین می توانید بازی را به هر چالشی که می خواهید یا راحتی تبدیل کنید و تا جایی که متوجه شده ایم این امر بر هیچ یک از دستاورد های PlayStation تأثیری ندارد.

استایل اختصاصی بازی شاهزاده ایرانی

Prince of Persia: The Lost Crown نیز در زمینه بهبود توانایی های Sargon منحصر به فرد است. سیستم سطح بندی یا درخت مهارتی وجود ندارد. در عوض، امکان یافتن طلسم هایی وجود دارد که Sargon را قوی تر می کند یا به روش های مختلف گیم پلی را آسان تر می کند. به عنوان مثال، یک طلسم برای جمع آوری خودکار کریستال هایی که دشمنان رها می کنند وجود دارد. اینها در The Lost Crown به عنوان روش های پرداخت استفاده می شوند، بنابراین اگر آنها را از دست دهید شرم آور است. همچنین طلسم هایی وجود دارد که حملات شمشیر را قوی تر می کنند یا یک بار Sargon را هنگامی که جان خود را از دست می دهد احیا می کنند.

تعداد طلسم هایی که می توانید به طور همزمان نگه دارید به تعداد شکاف های قفل شده شما بستگی دارد. بنابراین، این به عهده بازیکن است که انتخاب کند در کدام قسمت های بازی می خواهید کمک کنید. این سیستم مشابه سیستمی است که بازی های Metroidvania موفق دیگر در سال های اخیر از آن استفاده کرده اند. علاوه بر این، یک منطقه به نام “Haven” وجود دارد که امکان خرید یا ارتقاء این طلسم ها وجود دارد. این سیستم بسیار جالب و متفاوت است در مقایسه با درخت مهارت های بازی های نقش آفرینی و سیستم های سطح بندی که بسیاری از بازی های امروزی از آنها استفاده می کنند.

جمع بندی کلی شاهزاده ایرانی

Prince of Persia: The Lost Crown یک گام بزرگ در جهت درست برای این فرنچایز است که سال ها است وجود دارد. این یک ایده عالی بود که به ریشه های این مجموعه برگردیم و آن را به یک پلتفرمر 2 بعدی در سبک Metroidvania تبدیل کنیم. با این بازی، سازندگان توانسته اند تعادل کاملی بین نبردهای رئیسان چشمگیر، پازل های هوشمندانه و مسیرهای چالش برانگیز ایجاد کنند. بنابراین گیم پلی هرگز کسل کننده یا یکنواخت نیست. به خصوص به این دلیل که شخصیت اصلی Sargon به طور مداوم قدرت های جدید زمان را کسب می کند، همیشه راه های جدیدی برای رقابت با رئیس یا حل پازل وجود دارد. به عنوان یک بازیکن، من همچنان از این موضوع شگفت زده شدم. فقط یک حیف است که داستان تا اواخر واقعاً آغاز نشد. در شخصیت ها و داستانی که تعریف کردند پتانسیل زیادی وجود داشت. بازی همچنین از نظر گرافیکی با سایر قسمت های مجموعه Prince of Persia ناامید کننده است. با این حال، The Lost Crown یک Metroidvania عالی است. امیدوارم Ubisoft به این شکل فرنچایز را ادامه دهد و دوباره شاهد Sargon باشیم.